Η άποψη της Τζένης Κουκίδου για το ''Τσάι Βατόμουρο'' της Konstandinas Alberti, εκδ. Αέναον

5:52 μ.μ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΕΝΑΟΝ 0 Comments

Τσάι βατόμουρο

Το πρωτόλειο της Konstandina Alberti έχει στο εξώφυλλό του πολύ ρομαντισμό,

κάτι το αριστοκρατικό και πολύ ροζ δηλωτικό της γυναικείας του απεύθυνσης ενώ

στο οπισθόφυλλο γράφει:

Τρία γράμματα, ένας αποστολέας. Μια παιδική υπόσχεση που θα εκπληρωθεί εικοσιπέντε χρόνια μετά.

Η Μαντώ, η Αγγελική, η Ηρώ και η Έλλη θα βρεθούν αντιμέτωπες με τον ίδιο τους τον εαυτό,

με τον έρωτα, το ψέμα και την απώλεια. Εκείνο το απόγευμα θα πιουν τσάι βατόμουρο

και η επόμενη μέρα

δεν θα είναι ίδια για καμία από τις τέσσερις.

Διάβασα τη νουβέλα σε ένα απόγευμα. Και λιγότερο από ολόκληρο απόγευμα· αισθάνθηκα

σα να κάθισα στον καναπέ να δω μια ταινία -σύσταση ηρώων, εισαγωγή στην ιστορία, εξέλιξη πλοκής,

κορύφωση, ολοκλήρωση- χωρίς να το επιδιώξω. Προέκυψε όμως λόγω της μικρής του έκτασης

και της καλής αφήγησης που κράτησε το ενδιαφέρον μου.

Η γραφή είναι συμπυκνωμένη -μια άλλη συγγραφέας με το ίδιο θέμα θα έγραφε 500 σελίδες- χωρίς να

χάνει σε εικόνες και αισθήματα. Διαθέτει καλή πλοκή, όμορφη σύνδεση των ηρωίδων μεταξύ τους

και υπέροχα διδάγματα που σου μένουν τελικά όταν κλείσεις το βιβλίο.

Σε παρασέρνει σε ακτές όπου σκάει το κύμα τής απέραντης θάλασσας,

σε μαγικές καλοκαιρινές βραδιές, σε αρωματικά αφεψήματα...

Σου ξυπνά τις αισθήσεις και σε κάνει να γεύεσαι περισσότερο από ό,τι σε περιβάλλει.

Σου μιλάει για το νόημα της ζωής και την αξία της αγάπης.

Τυχερός είναι αυτός που έχει υγεία, [...] που περπατάει, που μπορεί να γευτεί

την αλμύρα της θάλασσας, [...] να βρέξει τα πόδια του στην παραλία, να πάει βόλτα

στη φωτισμένη Αθήνα, να χαζολογήσει στη βροχή και να ακουμπήσει το χιόνι,

να μπει έστω σε ένα λεωφορείο και ας γίνει πίτα από την πολυκοσμία.

Αρκεί να περπατάει, να βλέπει, να γεύεται και να ξέρει πως έχει και μια επόμενη μέρα.

Αν έπρεπε να το περιγράψω με μία λέξη θα διάλεγα δυο προστακτικές συμβουλές. Αγάπα και Ζήσε!